„To nie tak, jak myślisz”

„To nie tak, jak myślisz” – próbował zrozumieć, co się z nim dzieje. „To lubienie ciężko jest mi wyjaśnić. I to nie dlatego, jak wyglądasz i jakie nosisz ubrania. To wbrew jakiejkolwiek logice…

Jesteś jak magnes i jakoś trudno jest mi to opisać. Uwielbiam to i już. Każdy szczegół; wsłuchuję się w każde twoje słowo, bo nie wiem czy mnie rozbawisz, zaskoczysz czy na próżno będziesz próbować przekonać mnie, że warto być dobrym. To takie głupie, a jednak tak bardzo tego potrzebuję.

Chcę rozmawiać z tobą; najbardziej chyba o błahostkach, które zamieniasz w talizmany, ktorych chyba nawet nie probuję zrozumieć.

Wyobrażam sobie, że codziennie rozmawiamy przy porannej kawie, gdy na pół przytomna próbujesz ułożyć choćby jedno logicznie brzmiące zdanie.

Czasami mówisz słowa, których wcale nie znam i czuję się jak ostatni kretyn. To nic. Kiedyś może zdobędę się na odwagę i zapytam cię onich znaczenie.

Gdy tańczysz do reklam, gdy o wszystko pytasz pięć razy, i gdy zadajesz najtrudniejsze pytania świata.

Ta niezrozumiała radość życia, gdy każda molekuła, z ktorą się stykam wątpi w sens czegokolwiek.

Gdy drżysz jak liść na widok szarości, którymi oddycham od lat. Nie rozumiem dlaczego cieszysz się, gdy mnie widzisz… tak trudno jest mi patrzeć w lustro czasami.

I ten twój cholerny spokój, gdy chaotyczny świat sam nie wie, co dalej. Pleciesz wianki jak mała dziewczynka i zamiast telewizji słuchasz szumu woatru.

Jest w tobie coś bardzo niezrozumiałego. Coś, co burzy życie, do którego przywykłem.

Po prostu tu będę. Czasami trochę za blisko. Nieobecny czasem. Za daleko momentami. I na wyciągnięcie ręki, gdy przyjdzie czas.

Chcę tu być. I już tu zostac. Nigdy już nie musić wyjeżdżać. Ani odchodzić.”

Ściskam

Krawiecka